O comentario de texto

PASOS:

         . Lectura mental previa

         . Subliñado de ideas

         . Esquema

         . Resume

         . Titulación

         . Comentario

EXEMPLO H:

         A literatura presenta unha función bipolar. Por un lado, topamos a un creador no cal no sole producirse unha disociación persoa-autor, senón que como home actúa inmerso nunhas circunstancias condicionantes e definidoras.

     O creador proxecta, saca de si, a súa criatura de ficción e ofrécea ao lector ou ao oínte no caso do teatro; estes amosarán unha receptividade, creando así unha simpatía entre autor e público.

     A función bipolar completouse. O e´xito do fracaso da receptividade non afecta en absoluto á presencia dos dous seres implicados no proceso.

     Toda concepción da literatura debe, en principio, contar co autor, sen o cal -por suposto- non existiría e co público a quen a obra vai necesariamente destinada.

     Algúns estudiosos fan intervir a un terceiro elemento que non xulgo nvecesario, ao crítico (erudito, técnico literario, especialista teórico...), o cal enfróntase cunha obra e abórdaa dende distintos ángulos para crear opinión ou expor a súa bondade ou ínfima categoría.

     A misión do crítico é só de axuda; serve ao público como mero indicador e guía; impoñerá unha moda pero non conceptúa ou define a ciencia.

ESQUEMA:

     1.- Función bipolar da LITERATURA

          representada por

          EL CREADOR = como home

                        actúa nun marco social

                     = como autor

                        crea obra de ficción por un público

                   simpatía entre autor e público

                   FUNCIÓN BIPOLAR CUMPRIDA

     2.- A obra de LITERATURA necesita:

     . O AUTOR     o seu CREADOR

     . O LECTOR OU OÍNTE      o seu DESTINATARIO

     . O crítico NON NECESARIO  crea opinión:

                   misión = guiar ao público.

RESUMO:

         A función bipolar da literatura está representada polo feito de que o autor da obra literaria crea unha ficción para o público e entre este e aquel brota unha simpatía mutua.

     Por iso, a obra literaria necesita para o seu logro non só ao seu creador senón ao destinatario da mesma. O crítico non é necesario porque a súa misión redúcese a guiar simplemente ao público.

. TITULACIÓN:

    

         A obra literaria non existe se non é pensando nun presunto destinatario.

. IDEAS DO TEXTO PROPIAS DO COMENTARIO:

     .- O creador dunha obra literaria reflicte a realidade que o rodea. É fillo dela e non pode fuxir da súa influencia. Os románticos non vían con bos ollos a sociedade á que pertencían e por iso refuxiábanse noutros ambientes históricos e sociais.

     .- O lector simpatiza co autor da obra que le se as experiencias reflectidas nela coinciden coas súas propias ou lle gustaría realizalas.

     .- Moitas veces o crítico inflúe negativamente na comprensión da obra literaria.

     .- Existe hoxe outro factor importante no coñecemento da literatura: a editorial poderosa.

Etc...

COMENTARIO:

         Conclusión previa: Depende de se o autor acepte ou non o marco histórico-social en que vive o feito de que a súa obra sexa realista ou imaxinaria. Sempre haberá, a pesares disto, receptores dunha ou doutra.

         Afírmase a miúdo que o autor dunha obra literaria é fillo da época en que vive e, como tal, reflicte a realidade en que está inmerso. Por moito que se esforce non pode fuxir da súa influencia e algún elemento dela queda reflectido na súa obra de ficción.

     Sucedes, sen embargo, que ás veces esa realidade non lle satisface e trata por todos os medios de inventarse mundo exóticos, afastados no tempo ou no espacio, onde o seu modo de sentir atópase a gusto. Foi o caso dos románticos, no século XIX, ou o dos escritores surrealistas, no noso século.

     Outros, en cambio, eríxense a si mesmos como notarios dunha época determinada e actúan nas súas obras como se estiveran levantando acta da sociedade e os seus problemas ou costumes. Atopamos exemplos en todas as épocas literarias, pero tal vez os modelos máis palpables sexan os realistas da segunda metade do século pasado ou dos novelistas do neorrealismo italiano dos anos 50.

     E isto é así porque no espírito do home soplan dúas brisas de signo contrario: a brisa da realidade e a brisa da imaxinación ou da fantasía.

     Sexa como sexa, a cuestión é que depende de que o autor da obra literaria acepte ou non a realidade social e a época histórica de que é fillo para que a súa creación se inscriba no máis tanxible realismo ou na máis etérea fantasía. Pero sempre haberá lectores dun e outra.